پشت ِ زمین لرزید و نخل ِ بی سری افتاد
دیوار کوتاه آمد و روی ِ دری افتاد
سقفی کمانی شد، کشید از درد پشتش تیر
با تیرهایش بی هدف بر بستری افتاد
سنگی نشد بر سنگ بند و بند بند ِ دل
لرزید و چکه چکه از چشم ِ تری افتاد
هق هق صدای ِ گریه ای پیچید زیر ِ خاک
یک شانه ی ِ مردانه لرزان بر سری افتاد
دریا سراسیمه دوید و پا برهنه موج
توفان شد و بر صخره های ِ بندری افتاد
آواره ی ِ آوارها چشمان ِ خیس ِ ماه
فانوسکی پت پت کنان پشت ِ دری افتاد
روبان ِ مشکی دور ِ رز، پروانه ها مبهوت
از شمعدان ِ نقره شمع ِ دیگری افتاد
لرزید قاف و شاهنامه آخرش بد شد
سیمرغ شد دود و از او تنها پری افتاد
هرجای ِ خاکم دست بگذارم فقط زخم است
در طالع ِ هر استخانی خنجری افتاد
یک پیرزن نالید و قلیانش پر از آتش
وارونه شد در چاله ی ِ خاکستری افتاد
از دور می آید صدای ِ شروه ی ِ "فایز"
شاید که او هم یاد ِ "دلبر دلبر"ی افتاد*
با لهجه ی دشتی تمام ِ خاک می گرید:
"آخ تا کیامت داخ تو هر جیگری افتا" *
"دی رودم ای دی رود، ای کروون ِ کد بالات"
با گریه بر روی ِ عزیزش مادری افتاد
نه، نه ! زمین سیاره ی ِ خوبی نبود اصلن
باید به فکر ِ کهکشان ِ دیگری افتاد
دنیا برای ِ عاشقی جای ِ قشنگی نیست
شاید قرار ِ ما به صبح ِ محشری افتاد
شاید خدا با این سکوت ِ تلخ، شرمنده ست
از اینکه فکر ِ قصه ی ِ ویرانگری افتاد
این شعر هم هر واژه اش یک تکه آوار است
یک اتفاق ِ تلخ که در دفتری افتاد
"شهراد میدری"